Gaur dela 100 urte jaio zen Trini zena Errementarin. Guk ezagutu izan dugun ia denbora osoan ez zen oso hitzontzia. Azken urteetan hasi zen, gero eta gehiago, bere bizitzako pasadizoak kontatzen, baina gai batzuk aipatu ere ez zituen egiten. Noiz izan dugu bere anaia fusilatuaren berri? Besteek kontatu edo iradokitakoaz dakigu haurtzaro latza izan zuela. Urte haietan nork ez? Berak bereziki amaren falta botako zuen, oso txikia zelarik hil baitzitzaion. Ez dakigu ezer haren haurtzaroaz. Gaztetan Bilbora joan eta han bilakatu zen sasi-baserritar, sasi-hiritar.
Umezalea ez zen inoiz izan. Ume txikiak ahalik eta urrunen. Bat edo bat gehiegi hurbiltzen bazitzaion makilatxoa astindu eta uxatzen zuen. Honetan, hala ere bazituen bere ahuleziak, bere alabaren batekin, esaterako.
Ia bizitza osoan eraman zuen sabelean barrua jaten zion arra, harik eta adinean oso aurrera joanda, ezinbestean ebakuntza egin zioten arte. Kirofanora eramateko bila etorri zitzaizkionean negar zotinka gogoratzen dugu, nola ahaztu, azken hatsa botako zuen ikaraz. Ostera, ordua benetan etorri zitzaionean, bazekienean, jada zalantzarik gabe, azken egunak zituela, irmoki erabaki zuen, bestelako emoziorik gabe, ez zuela ezer gehiago jan nahi, bazihoala betirako.
Egun berean, 1913ko maiatzaren 18an, jaio zen Bogota hirian Nicolás Gómez Dávila filosofoa. Honen pentsamendu zorrotzak "escolio" izendatu zituen idazleak berak. Halako bat da hau: “La momentánea belleza del instante es lo único que concuerda en el universo con el afán de nuestras almas”.
No hay comentarios:
Publicar un comentario