Ura Izan Hadi 

Doinua: Mendian Gora Haritza

Euria zalapartaka,

teila gaineko zarata,

uhin borobil txikiak sortuz tantak tantaz tanta.

Monotonoa duk kanta

ezin diok egin hanka,

behatu ezak arretaz horko tangada galanta.

Begira hago, begira

teilatuaren azpira,

zaparradaren ondotik euri tantaren dizdira.

Ttanttoak zatozak di-da

potxingoaren erdira,

banan-banaka osatzen ditek putzua guztira.

Teilatik askatu nahirik

tantak soina luzatzen dik,

zoriontsu duk bere burua libro ikusirik.

Ez zeukak jauzi handirik

bost metrotakoa baizik,

baina sentitzen duk hegaldian erabat bizirik.

Belar ta hosto bustiak,

berde ta hori eztiak,

bere bidaian islatzen ditik kolore guztiak.

Txoriñoen abestiak,

arta-soro ta mahastiak

sentiarazten zizkiok denak goitik eguzkiak.

 

Hodeietatik zorura

errekastoen freskura

bira osatuz gaindituko dik itsasoko muga.

Hori duk haren onura,

bizitza bere eskura

berriz lurrunduz borobiltzeko ziklo bikain hura.

Portzentaje ederrean,

hirurogeita hamarrean

ura haiz heure gorputz osoko bizi altxorrean.

Bestea derrigorrean

erre hazaten dorrean

disolbatuko duk hauts eginda poliki lurrean.

 

 Likido amniotikoa,

jaiotze aurretikoa,

itsas uraren antzekoa duk, hi han hazikoa.

Ur gurpila, betikoa,

hi haiz haren harikoa,

itsasoa duk hire jomuga, ziklo logikoa.

Zikloa behatuz adi

erraz dezakek nabari,

heure antza ez al diok hartzen euri tanta hari?

Jaio eta hil, kinka bi,

izadiaren emari.

Oihuka ezak “Be water my friend”, ura izan hadi!

Izan Hadi Ur  

Begira hago, euriari begira aterpetik. Uraren doinu monotonoak inguratzen hau, geldo, luzaroan. Sabaian zalaparta bustia eten gabe ari duk erritmo biziari eutsiz eta erauntsiaren atsedenaldi bat heldutakoan, oraindik ere, iturri hotsak zoruan sortutako putzuraino zirauk. Teilaren sabel gorri borobiletik barrena ur jarioa astrapalaka zoak. Zaparradaren baretzeaz bat putzuan euri tantek, orain pausuan, uhin borobil ozen bilakatzen ditek goitik beherako abiada.

Begira iezaiok tanto lodi horri, nola luzatzen den teilaren hegalpetik askatu nahirik. Azkenik euri tantaren buztana soltatzen duk sabel gorritik eta izaki borobil gardena libro zihoak bere buruaren jabe. Aske eta gazte, ez duk jabetzen grabitateak fatidikoki ezartzen dion patuaz, bost metro eta pikuko hegaldiak dirauen arteko izana daukala, edo bostehun eta hogei zentimetrokoak, edo bost mila eta berrehun milimetrokoak, edo … Nahi adina luzatu arren, tangada jaioberriaren azkena ziur gerturatuko duk potxingoko urarekin bat egin arte, tanta aske burujabea izateari utziz.

Ziklo borobil bikainean heldu duk hodeietatik datorren ale dizdizaria. Eta haietara itsasotik lurrunduta igoa duk lehenago. Itsasoa duk, berriz, azkenik, tanta xumearen jomuga, ibilbidea osatuz.

Bitartean, egun arre euritsu honetan ere, kolore guztiak zurrupatzen ditik tantoaren azal borobilduak, hodei sabel erraustuen artetik ageri den zertzelada urdina eta ahulduta eta zeharka datozen izpi bakanak. Alboko landako berde eta horiak eta teilaren gorria ere, denak nahasian islatzen dituk ur perla txikian.

Hire burua urmaelera eroriz doan tanta dizdizari irudikatzen duk, sabel gorriak erditu hinduenetik urak berdinduko hauen orenera. Lege fisiko eta kimikoek mugatzen haute heure denboraren izate osoan. Ura haiz ehuneko 70ean. Gainerako 30a ere, egunen batean erre hazatenean, uretan disolbatuko duk aurrerago edo atzerago, itsaso zabalean nahiz lur bedeinkatupean. 

Jaiotze aurretiko bizitzan urez inguraturik hengoen, likido amniotikoan. Likido hau itsas uraren ia berdina omen duk. 

Ez haiz desagertuko, orain itsaso, orain hodei, orain erreka izango haiz gurpil amaigabean. Be water my friend. Izan hadi ur.