Ura Izan Hadi 

Doinua: Mendian Gora Haritza

Euria zalapartaka,

teila gaineko zarata,

uhin borobil txikiak sortuz tantak tantaz tanta.

Monotonoa duk kanta

ezin diok egin hanka,

behatu ezak arretaz horko tangada galanta.

Begira hago, begira

teilatuaren azpira,

zaparradaren ondotik euri tantaren dizdira.

Ttanttoak zatozak di-da

potxingoaren erdira,

banan-banaka osatzen ditek putzua guztira.

Teilatik askatu nahirik

tantak soina luzatzen dik,

zoriontsu duk bere burua libro ikusirik.

Ez zeukak jauzi handirik

bost metrotakoa baizik,

baina sentitzen duk hegaldian erabat bizirik.

Belar ta hosto bustiak,

berde ta hori eztiak,

bere bidaian islatzen ditik kolore guztiak.

Txoriñoen abestiak,

arta-soro ta mahastiak

sentiarazten zizkiok denak goitik eguzkiak.

 

Hodeietatik zorura

errekastoen freskura

bira osatuz gaindituko dik itsasoko muga.

Hori duk haren onura,

bizitza bere eskura

berriz lurrunduz borobiltzeko ziklo bikain hura.

Portzentaje ederrean,

hirurogeita hamarrean

ura haiz heure gorputz osoko bizi altxorrean.

Bestea derrigorrean

erre hazaten dorrean

disolbatuko duk hauts eginda poliki lurrean.

 

 Likido amniotikoa,

jaiotze aurretikoa,

itsas uraren antzekoa duk, hi han hazikoa.

Ur gurpila, betikoa,

hi haiz haren harikoa,

itsasoa duk hire jomuga, ziklo logikoa.

Zikloa behatuz adi

erraz dezakek nabari,

heure antza ez al diok hartzen euri tanta hari?

Jaio eta hil, kinka bi,

izadiaren emari.

Oihuka ezak “Be water my friend”, ura izan hadi!